Ik heb er werkelijk geen idee van of deze Deense band hier enige bekendheid geniet, maar voor mij is deze Nådelands Ø alvast een heel leuke ontdekking. Wellicht haal ik me nu de hoon van een heleboel “echte” folkkenners op de hals -Phønix is al aan zijn elfde plaat toe, als ik dat goed geteld heb-, want dit viertal werd al meermaals gelauwerd op allerlei niveaus, maar ik kan het ook niet helpen dat we hier op onze radio’s nauwelijks nog een programma hebben dat zich op folk toelegt en ik wil uitdrukkelijk de geweldige Olav Grondelaers als gelukkige uitzondering vermelden. Hoe het ook zij, Phønix is gewoonlijk een kwartet, bestaande uit Jesper Vinther (accordeon), Anka Praest (klarinetten),Jesper Falch (percussie) en Karen Mose (zang en toetsen), voor de gelegenheid aangevuld met de jonge Chinese guzheng-virtuoze SangKa, die ook al van de partij was op “Groovy Guzheng” uit 2017 en die geregeld het podium deelt met de Denen.

Het handelsmerk van Phønix is, zo leert mij een eindje klikken op het wereldwijde web, het oprakelen van vaak eeuwenoude Deense volkswijsjes die een groove-behandeling meekrijgen en op die manier opnieuw tot leven worden gewekt. Daarnaast schrijven de muzikanten zelf ook een aantal dingen. Op deze plaat zijn er dat in totaal een negental, waarvan niet eentje me doet denken aan iets wat in Vlaanderen circuleert, maar ik moet zeggen dat de aanpak van de Denen wel werkt: het samenspel van accordeon en percussie is gedroomd als decor waarin zangers Karen Mose -kristalheldere stem- helemaal haar ding kan doen. Die stem is niet alleen loepzuiver, ze dwingt je ook te luisteren,, al begrijp je nauwelijks een woord van wat er gezongen wordt. Ook het gebruik van de (bas)klarinet mist zijn effect niet: wat elders vaak door een trombone of tuba gespeeld zou worden, komt hier bij de klarinet terecht en dat zorgt keer op keer voor een heel fijne klank, waaruit je alleen maar kunt afleiden dat deze vier feilloos van elkaar aanvoelen waar ze naartoe willen. Dat SangKa daar, op de vier nummers waarop ze meespeelt, zo naadloos in past, mag verwondering wekken, want uiteindelijk klinkt zo’n guzheng allesbehalve Scandinavisch.

Hier werkt het dus allemaal prima en dat levert een plaat op, waar ik bij herhaling, met veel plezier 35 minuten lang naar luisterde en telkens weer verrast was dat die om waren. Ik heb er al evenmin een idee van of dit viertal al in onze regio mee te maken was, maar mij lijkt het dat een live concert van Phønix een heel aangename belevenis zou kunnen zijn. Bij voorbeeld in combinatie met Kadril of de Dhoore broers. Enfin, en samengevat: dit is heel mooie, subtiele, hedendaagse folk vanuit het Noorden van ons continent, en toch bijzonder te appreciëren door mensen van hier, voor zover ze oren aan hun hoofd hebben. Ik zou op YouTube maar eens op zoek gaan naar het filmpje van “Højt tli loftet”!

(Dani Heyvaert)